SESSİZ BİR YAZI

Ana akım futbolun ötesinde neler oluyor merakı son yıllarda beni çok farklı yerlere götürdü. Önce fotoğraf, estantane derken kendimi amatör futbolun göbeğinde buldum. Sonra Efkan ve ardından yerel futbol geldi. Çok değerli insanlar tanıdım. İki yıl önce sevgili Ahmet Yurtsever'in zorlaması ile kadın futbolu ile tanıştım. Lüleburgaz'dan Hakkari'ye yepyeni bir dünya tanıdım. En son olarak Dudulluspor geldi. Hep birlikte güzel işlere imza attık.

Bu sürede en önemli kazancım ise hiç şüphesiz futbolun ancak içindeki insanlar ile güzel olduğu gerçeği. 14 yaşındaki Gazikent ikizlerinin gözlerindeki pırıltıdan, yıllarını futbola vermiş hocaların ikinci amatörün dibindeki takımlarına sanki hafta sonu derbi maçına çıkacaklarmış gibi sahip çıkmalarına kadar, insan varsa hikaye var. Hikaye varsa futbol güzel. Ayaktopu insana ve topluma bir şey kazandırdığı ölçüde değerli.

Geçtiğimiz aylarda gözüme takılan bir konu kafamı kurcaladığı için, ana akım dışı futbolun farklı bir alanına bakıyorum son zamanda. Öncelikle konu hakkında uzman değilim, öğreniyorum demem gerek sanırım. Bir yanlışım varsa düzeltmekten memnun olurum.

Kasım ayı içinde Türkiye'nin ilk sessizler kız futsal milli takımı, ilk kez uluslararası bir turnuvaya katıldı. Bazıları Türkiye Kadınlar Liglerinde yer alan, bazıları ise başka branşlardan ödünç gelen sporcularımız Sofya'daki Avrupa Şampiyonası'nda yer aldılar. Yıllardır ligi süren erkek milli takımımız yarı finale kadar yükselirken, ilk kez sahada yer alan kızlarmız 13.lük ile yetindiler. Sonuç ne olursa olsun, kendi engellerinin çok ötesinde engeller aşarak bir ilki tarihe yazan bu kızlarımızı tebrik etmeyi görev biliyorum.

Türkiye'de sessiz, işitme engelli kızların spor olanakları son derece sınırlı. Öncelikle federasyon sitesinde listelenen sportif aktivitelerde, Avrupa federasyonunda belirtilen 26 spordan yalnızca dördünün yer aldığını söylemek gerek. Futbol Erkek, Basketbol Erkek ve Voleybol Erkek Ligleri sanki bir kadın ligi varmış gibi vurgulanmış. Eğer aktiviteler federasyon sitesinde belirtilenlerden ibaretse işitme engelli kadınlar için badmintondan başka bir spor olanağı yok.

İstanbul'da bulunan iki lise ve dört ilköğretim okulunun da kız öğrenciler için spor olanakları kısıtlı. Bir İstanbul şampiyonasını bırakın, bir spor şenliği dahi yok işitme engelliler için.

Sağır ve dilsizler, diğer bazı engellilere göre zaten dezavantajlılar. Sorunun iletişim yönünde olduğu için çevredekilerin ek bir gayret ile onları aralarına almaları gerekiyor. Belki bu nedenle, sporda sessizler iletişim yönünden problemi olmayan engellilerin, örneğin ampute'lerin gerisinde kalabiliyorlar. Erkekler hem mevcut liglerde yer alırken hayatta da bir şekilde kendilerini kurtarıyorlar. Oysa kızlar, belki tek sosyalleşme fırsatları olan spordan mahrum ediliyorlar.

2017 yılında Samsun İşitme Engelliler Olimpiyatı olan Deaflympics'e evsahipliği yapacak. Bu, katılım büyüklüğü olarak Türkiye'nin bugüne kadar evsahipliği yaptığı en büyük organizasyonlardan biri olacak. Peki sporcularımız bu organizasyona nasıl hazırlanacak? Hangi lig, hangi olanaklar ile gurur duyacağımız sessiz hikayeler yazılacak? En azından bugün dahil olmadıkları ödül yönetmeliğinden faydalanabilecekler mi? Ya da milli olmanın onlar açısından hiçbir avantaj getirmediği spor akademilerine giriş konusunda değişiklikler olacak mı? Nasıl motive edeceğiz bu kızları, erkekleri ki bütün dünyadan gelen rakipleri karşısında dik dusunlar?

Sessizler Spor Federasyonu 14 Şubat'ta yeni başkanını seçecek. Yeni gelecek yönetimin çok işi var Umarım geçen yıldan kaldığı söylenen kulüp ödenekleri gibi konuları geride bırakır anlamlı bir atılım yaparlar.

Bizler de kendi olanaklarımız ile, olabildiğince destek olmaya ve farkındalık yaratmaya çalışacağız elbette. Simon Kuper'in dediğini biraz çevirip söylersek : Futbol asla sadece ana akım futbol değildir.